Piekarzyca – czyli chleb podejście 151

Jak tylko dowiedziałam się, że będą organizowane warsztaty pieczenia chleba, stwierdziłam, że nie ma takiej siły, która by mnie od tego odciągnęła. Musiałam się w końcu dowiedzieć jak robi się chleb, który zawsze wychodzi. A w ogóle moją ambicją było zrobić chleb na prawdziwym zakwasie. Podejmowałam już wcześniej takie próby, ale nie zawsze doskakiwał on do ustawionej przeze mnie poprzeczki. Raz wychodził lepiej, raz gorzej, a czasami od razu po wyjęciu z piekarnika całował kosz na śmieci.

Na warsztatach dowiedziałam się czegoś, co już podejrzewałam od dawna – Dlaczego chleb raz udaje się lepiej, a raz gorzej? Odpowiedź brzmi – A cholera wie!

To tak samo jak z gotowaniem przez różnych ludzi bigosu – niby wszyscy składniki mają takie same, przepis też, a zawsze jeden bigos do drugiego niepodobny. Zauważyłam, że im bardziej się człowiek stara, tym zwykle gorzej wychodzi.

Więc doszłam do wniosku, że muszę zacząć piec chleb metodą prób i błędów, na tzw. „odwal się”.

Pan Wojtek, który prowadził warsztaty, do złudzenia przypominał mi Marka Niedźwiedzkiego, a czasem kucharza z Muppet Show. Twierdzi, że pierwszy zakwas jest jak posag – trzeba go od kogoś dostać. Dopiero potem dodaje się do niego własne „produkcje”. Zdumiało mnie, że w jego zakwasie znajduje się cały ten śmietnik, który dorzuca się do ciasta, czyli słonecznik, dynia, siemię lniane i co mu tam akurat jeszcze pod rękę wlazło. Ale wynika chyba z tego, że cały bałagan w niczym mu nie przeszkadza.

A to już Wojtkowy przepis:

W praktyce wygląda to jakoś tak:

Pan Wojtek jednak doradza… nietrzymanie się sztywno przepisu. I chyba w tym szaleństwie jest metoda. Podobała mi się ta nieskomplikowana filozofia: proporcje na oko, dodawanie wody gazowanej! i totalny freestyle. Zawsze ciekawiło mnie jaką konsystencję powinno mieć ciasto. Okazuje się, że to Wojtkowe było raczej ciężkie. Za to w smaku, zwłaszcza ciepłe i z masłem – powalało na kolana (wiem, wiem mama i babcia powtarzały, że nie je się ciepłego, bo na żołądek szkodzi, ale podejrzewam, że same w dzieciństwie tak robiły). Od razu po powrocie z warsztatów podwinęłam rękawy i zabrałam się do roboty:

Łyżka, miska, pół kilo mąki, otręby, siemię lniane, sól, cukier  i coś co wczoraj kupiłam „przyprawa do chleba z masłem”. Wymerdałam to na sucho (podobno tak się łatwiej wszystko łączy). Potem dorzuciłam do michy te 2 łyżki Wojtkowego zakwasu i wlałam trochę wody gazowanej (nie wszystko od razu bo może się okazać, że taka ilość jak w przepisie nie będzie wam potrzebna). Zgodnie z sugestią najpierw rozbełtuję wodę gazowaną z zakwasem, a kiedy już zakwas zrobi się pod wpływem wody bardziej plastyczny, mieszałam z całą resztą z miski. Nie przekładałam tego od razu do keksówki, bo mam foremkę silikonową i zawsze mi z niej rosnące ciasto uciekało. Zostawiłam w misce i przykryłam ręcznikiem. Jak freestyle to freestyle!

Po 12 godzinach micha była pełna. Odłożyłam więc 2-3 łyżki ciasta na kolejny zakwas, a resztę przełożyłam do foremki. Z przestrachem w oczach (bo pierwszy raz wkładałam chleb do zimnego piekarnika), zapakowałam go na 50 minut na 200 stopni. Urósł tak, że nawet z boku popękał.

Ale jak to mówią – ćwiczenie czyni mistrza. Zobaczymy co wyjdzie następnym razem.

Jedno jest pewne – coś wyjdzie na bank.

Albo chleb, albo kiszka.

Próbujcie, eksperymentujcie, może dzięki wam, za jakiś czas splajtują piekarnie  😉