Dziki szał

Wreszcie zrobiło się ciepło. Nie żeby tam od razu moje ulubione 30 stopni, ale lepszy rydz niż … Rydzyk. Pojechałam w niedzielę na giełdę. I okazało się, że nawet tam dotarło życie. Mnóstwo ludzi, dziesiątki straganów z warzywami oraz nieodłączne buty i gacie (zaczynam podejrzewać, że te ostatnie mieszkają tam bez względu na porę roku i pogodę; może mają nawet swoje dzielnice, gangi i rozmnażają się króliki tworząc nowe pokolenia).

Wreszcie po zimowym niebycie wynurzyli się też handlarze starociami. Widocznie w chłodniejsze wieczory zrobili porządki w domu i w piwnicy, a teraz cały ten śmietnik przytargali ze sobą. Było tam mnóstwo zdawałoby się nikomu niepotrzebnych rzeczy. Bo co np. komu po czaszce i rogach jakiegoś zwierzęcia (cały czas mam nadzieję, że to było zrobione z  jakiegoś sztucznego tworzywa, ale na wszelki wypadek wolałam nie sprawdzać). Leżały tam też stare radia, zdjęcia ludzi w ramkach, o których dziś już chyba nikt nie pamięta, maszynki, odkurzacze, wiertarki, poniemieckie pamiątki wojenne, pokrętła od wszystkiego i do wszystkiego.

Ale wiadomo – ludzie mają w sobie coś z chomika – wszystko im się kiedyś może przydać.

Ja zawsze wypatruję jakiś ciekawych szafek, półek, stoliczków i innych domowych pierduśników. Coś co mogłabym przytargać, pomalować i dać temu drugie życie. I o mało co kupiłabym wczoraj tę pokręconą szafeczkę przywaloną tysiącem innych rupieci.

Już widziałam ją oczyma wyobraźni oczyszczoną z brudu i pociągniętą białym akrylem…

Ale na jej nieszczęście, dostrzegłam też, że właśnie tej niedzieli odbywa się coś na kształt festiwalu zieleni. Zjechali się ogrodnicy z okolicznych województw ze swoimi roślinami. Przeważały bratki, ale za to w ich kolorach można było przebierać. Żółte, białe, niebieskie… Gdybym znalazła czerwone, pewnie w ogóle by mnie to nie zdziwiło.

W oko wpadły mi  jednak postrzępione, fioletowe dziwadła, które zamieszkały na balkonie w ikeowskiej skrzynce. Pani z Wolsztyna zapewniała, że to absolutna nowość. A ja koło nowinek beztrosko nie przechodzę.

W tym roku ubzdurałam sobie jeszcze jedną rzecz – białe pnące róże. I kupiłam je w niedzielę na giełdzie. 9 złotych za sztukę. A dziś zadzwoniła do mnie Gosia:

– Kupiłaś już róże? – zapytała

– Róże? – nie skumałam

– No te na balkon!

– Aaaaa – zaświeciłam wreszcie – kupiłam!

– To już nic, bo jestem właśnie na zakupach i znalazłam te twoje róże za 4 złote.

– Nooooo nieeeeeeeee – jęknęło we mnie coś nie tylko wewnętrznie.

– To pewnie jakiś marketowy badziew – pocieszała mnie jeszcze Gosia.

Ale ja i tak byłam przekonana, że pochodzą one z tego samego źródła. Przy życiu trzymało mnie jedynie to, że wcześniej mogłam te same róże kupić w Centrum Kwiatowym. 30 złotych za sztukę!

Ale wtedy to już padłabym z rozpaczy na miejscu żywym trupem.

W niedzielę na giełdzie wszelkiego dobra było pod dostatkiem – od badyli przez stare graty, przyprawy, chleb domowej roboty, aż do wędlin wszelkiego rodzaju.

Zdarzały się też cuda i cudaki.

Obładowana kartonem z bratkami, workiem z różami, kimonową bluzką i jeansową kamizelką oraz sałatą i rzodkiewką, dotarłam z giełdy do domu.

A tam już wpadłam w dziki szał. To było prawdzie balkonowe tornado – przesadzałam zielsko, zmieniałam doniczki i ziemię.

I tylko do dziś zrozumieć nie mogę  jednego – jak to się stało, że z balkonu wywaliłam więcej niż na niego wniosłam.